W latach osiemdziesiątych był jedną z czołowych postaci Figuration Libre. Inspirowane komiksem i masową kulturą obrazy, które w tamtym czasie wykonał, manifestowały odrzucanie wszelkich artystycznych hierarchii. Hervé Di Rosa, podobnie jak większość artystów Nowej Fali odnalazł się w zdecydowanie postpunkowym kontekście.
Początkowo zafascynowany fowizmem i Pablo Picasso ogłosił swoje credo, że „maluje zanim zacznie myśleć“. Krytyka nazwała go wtedy populistą, albowiem wykorzystywał w swojej sztuce, właściwie wszystko co budowało popularność, a więc proste gazetowe hasła, pop-artowski język, żargon punkowy oraz teksty kabaretowe. Z czasem jednak di Rosa dojrzewał, jego malarstwo zbliżyło się do ekspresjonizmu, wdał się w międzynarodowy dialekt Nowych Dzikich. Jest znany ze swoich fascynacji rockiem.
Silnie zaangażowany w przeróżne zdarzenia artystyczne, został zaliczony do tak zwanej Figuration Libre, szeroko pojętej grupy o wspólnym, międzynarodowym mianowniku zwanym Transawangardą. Francuską wersję tego pojęcia ukuł Hervé Perdriolle, grafik i krytyk sztuki, ale przede wszystkim komisarz ekspozycji pod tym samym tytułem. Był pierwszym, który zorganizował wystawę Jean-Michel Basquiata we Francji, a zatem najważniejszego malarza, który utorował ścieżki dla wielu twórców współczesnej awangardy. Basquiat, podobnie jak Keith Haring osobiście uczestniczyli w przedsięwzięciach artystycznych, które firmował Robert Combas, kolega Hervé z tamtego okresu. Obaj pojawili się na słynnej ekspozycji tego ruchu w nowojorskiej galerii Leo Castelli. Rosa i Combas założyli w miasteczku Sète „Muzeum Skromnych Artystów“.
Figuration Libre kreowali też inni francuscy artyści – Rémi Blanchard, François Boisrond i Catherine Viollet,
Dla Di Rosy malarstwo figuratywne jest dla sztuk pięknych tym, czym rock and roll dla muzyki: nie powrotem do tradycji, ale znakiem otwarcia na kulturę popularną. Tak powiadał przy różnych okazjach. Dziś jest klasykiem francuskiego malarstwa, którego goszczą najważniejsze galerie. Może też dlatego, że Di Rosa stworzył własną mitologię.
Nazywa się to „Diromitologia” i składa z kilkuset malowniczych ikonografii. Obrazy ukazują groteskowe przedstawienia z narracyjną nicią, często zachowując ze znanych komiksów, obecność kartusza, który czasami wzbogaca tytuł dzieła.
Ta wielka, historyczna już podróż francuskiego artysty rozpoczęła się w Sofii w 1993 roku, gdzie z pomocą konserwatora sztuki z Narodowej Galerii Sztuki uprawiał malarstwo na podobieństwo starych ikon. Następnie zabrał się za malowanie znaków w pracowni Allmighty God Art Works w Kumasi (Ghana). Wraz z artystą Romualdem Hazoumé w 1995 roku eksperymentował z technikami aplikacji na barwionej bawełnie w Porto-Novo (Benin). W kolejnym roku w Addis Abebie, Di Rosa użył skór krów zebu jako podłoża dla swoich obrazów. Z kolei podróż wietnamska zaprowadziła go do pracowni mistrza lakiernika Lê Văn Nghiêm. A na drugim końcu świata, bo w Durbanie stworzył plecionkę za pomocą kabli telefonicznych.
W latach 2000-2002 scena w Mexico City nadawała formę wielu różnorodnym dziełom: płótnom malowanym w stylu ex-votos, pracom na papierze amate (z włókien roślinnych) ozdobionych scenami narracyjnymi, powstały też jego oleje na drewnie w oprawkach z lakieru Olinalá i terakotowe drzewa życia.
W Foumban (Kamerun) Di Rosa współpracował z rzemieślnikami i rzeźbiarzami z Bamoun. W Miami Beach w Stanach Zjednoczonych wykonał rzeźby przy użyciu żywicy poliestrowej, malowidła pejzażowe i assamblaże – Miami Pieces, podczas gdy w dzielnicy Little Haiti w Miami produkował elementy tekstylne, haftowane cekinami i koralikami.
W 2006 artysta wyjechał do Tunisu, gdzie wykonał pięć obrazów ze szkła. W Lizbonie, gdzie osiadł w 2013 roku, malował azulejos w Viúva Lamego, prestiżowej fabryce płytek ceramicznych.
Podróżował nieustannie, jakby goniąc za czymś nieuchwytnym, a w gruncie rzeczy osadzonym w innej kulturze niż jego francuskie wychowanie. Ale mimo to, nie wyzwolił się z otoczenia, w którym dorastał jako artysta. To przecież Jean Dubuffet oraz Raymond Hains zbudowali jego tożsamość.
Napisał w swojej biografii: „wychowałem się w otoczeniu skromnej sztuki, nie wiedząc o tym. Przez długi czas było to moje jedyne estetyczne odniesienie, z rodzicami, w górnej dzielnicy Sète, ale także z moimi wujkami, ciotkami czy przyjaciółmi: telewizory i półki przeładowane tancerzami muszli, ceramiką i szpanerskimi okularami przywiezionymi z wakacji, modelami plastikowych samolotów, prezentami Bonux, tanimi komiksowymi książeczkami, ścianami ozdobionymi płótnem, cierpliwie haftowanym przez ciotkę”.
Bardzo wcześnie Hervé Di Rosa zainteresował się rozszerzeniem pojęcia sztuki na aspekty zwykle uważane za drobne, które nazywa skromne, ludzkiej działalności symbolicznej. Zbierał płyty winylowe, komiksy i zabawki. Pod koniec lat osiemdziesiątych otworzył w Paryżu „art modeste” butik-galerię, dla której stworzył ponad 400 sztuk zabawek, dodatków do ubrań. Jego spotkanie w 1990 roku z Bernardem Belluc, artystą i tropicielem przedmiotów codziennego użytku z lat 50. i 60., okazało się wtedy decydujące. Tak powstały jego ikoniczne dziś obrazy.
Hervé Di Rosa założył Musée international des arts modestes (MIAM) w Sète w 2000 roku. Meksykański etap projektu dookoła świata umożliwił mu wzbogacenie własnych i muzealnych zbiorów o przedmioty znalezione na targu Sonora w mieście Meksyk.
Jego credo: „skromna sztuka jest nie do przetłumaczenia. Jest to wyrażenie, takie jak arte povera lub art brut. W języku angielskim, hiszpańskim, niemieckim czy chińskim wciąż jest to skromna sztuka”.
Hervé Di Rosa, archipelag skromnej sztuki, Centrum Pompidou, Paryż 2024
